Με τον Λευτέρη Βογιατζή βρεθήκαμε πρώτη φορά το 1994 στα γυρίσματα του Ακροπόλ που σκηνοθετούσε ο Παντελής Βούλγαρης. Ο Λευτέρης ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας και εγώ, ως μέχρι πρότινος βοηθός του Παντελή, είχα πάει να βοηθήσω συμμετέχοντας ως κομπάρσος στα γυρίσματα. Ο Λευτέρης ήταν ο άνθρωπος που θαύμαζα και εκτιμούσα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο χώρο του θεάτρου και όχι μόνο. Κατά συνέπεια η γνωριμία μας ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Διατηρήσαμε μια ζεστή, ειλικρινή και ουσιαστική σχέση όλα τα χρόνια μέχρι το θάνατό του.
Κάθε χρόνο, όταν ολοκλήρωνε μια παράστασή του, φώναζε τον Γιώργο Σκεύα κι εμένα για να κινηματογραφήσουμε, με δυο κάμερες, την τελευταία παράσταση της χρονιάς.
Το Μάιο του 2011, στην τελευταία παράσταση εκείνης της χρονιάς, ήταν το “Θερμοκήπιο” του Πίντερ, όπου ο Λευτέρης εκτός από τη σκηνοθεσία κρατούσε και τον κεντρικό ρόλο. Με φώναξε για να κινηματογραφήσω όπως κάθε χρόνο. Ειδικά εκείνη το βράδυ, ο Γιώργος Σκεύας δεν μπορούσε και είχα πάει μόνος μου.
Περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση σκέφτηκα να κινηματογραφήσω τον Λευτέρη ενώ έκανε τις τελευταίες προετοιμασίες, διάβαζε το κείμενο με τη βοηθό του, έψαχνε, ως συνήθως τον Χρήστο και κάπου κάπου ερχόταν και μου μιλούσε στην κάμερα.
Ακολούθησε η κινηματογράφηση της παράστασης.
Ο Λευτέρης ήταν ήδη άρρωστος αλλά ουδείς το γνώριζε. Και πολύ περισσότερο εκείνος ο ίδιος.
Τον επόμενο χρόνο η κατάστασή του επιδεινώθηκε, κατάφερε να σκηνοθετήσει τον Αμφιτρύωνα του Μολιέρου, στην Επίδαυρο, χωρίς φυσικά να παίζει και ετοιμαζόταν να ανεβάσει εκ νέου το “Θερμοκήπιο” την άνοιξη του 2013 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με καινούρια διανομή. Χειροτέρευε όμως διαρκώς και κάποια στιγμή αποφάσισε να ορίσει τον Γιώργο Γάλλο ως πιθανό αντικαταστάτη του. Τελικά πέθανε στις 2 Μαϊου του 2013.
Εκείνη η κινηματογράφηση, δυο χρόνια νωρίτερα, έμελλε να είναι, κυριολεκτικά, η τελευταία φορά που ο Λευτέρης ανέβηκε ως ηθοποιός στη σκηνή.
Αυτή η σύντομη, αλλά εξαιρετικά πολύτιμη και συγκινητική ταινία, που περιλαμβάνει στιγμές της προετοιμασίας και της τελευταίας ερμηνείας του Λευτέρη στη σκηνή, έγινε σε συνεργασία, στο μοντάζ, με την Μυρτώ Λεκατσά.
Ο τίτλος αναφέρεται τόσο στη σκηνή, κατά κυριολεξία, όσο και στη Σκηνή, την πρώτη ονομασία που είχε δώσει στο θεατρικό του σχήμα ο Λευτέρης. Πάντα εκεί, στο θέατρο της οδού Κυκλάδων.
