Ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η ομάδα του αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια καθαρά αυτοσχεδιαστική παράσταση η οποία κατά το ένα μέρος εμπνέεται από τον κλασικό πίνακα ζωγραφικής του Ζερικό όπου απεικονίζεται μια σχεδία με τους εναπομείναντες ναυαγούς που είχαν διασωθεί όταν η Μέδουσα βυθίστηκε. Ήταν εξαθλιωμένοι και καταρρακωμένοι καθώς για να επιζήσουν είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν στον κανιβαλισμό.
Αυτή η εικόνα, που ασφαλώς συνδεόταν και με το ζόφο που ήδη είχε καταλάβει την Ελλάδα λόγω της κρίσης, αποτέλεσε τον ένα άξονα της παράστασης. Ο άλλος προέκυψε από τα προσωπικά βιώματα των ηθοποιών και του Θωμά Μοσχόπουλου.
Και τα δυο μαζί συναποτέλεσαν την πρώτη ύλη της παράστασης.
Μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και του Ηλία Γιαννακάκη
Φωτογραφία - Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Η εμπειρία της “Μέδουσας” ήταν υπέροχη. Γνωρίζοντας ήδη τα περισσότερα μέλη της ομάδας, και ειδικά τον Θωμά Μοσχόπουλο, είχα τη δυνατότητα να είμαι αφανής με την κάμερα.
Κάποια στιγμή ενσωματώθηκαν στην ομάδα πολλά νέα παιδιά που σπούδαζαν σε δραματικές σχολές και το όλο εγχείρημα έγινε ακόμα πιο ζωντανό και συναρπαστικό.
Προέκυψαν τρεις ταινίες, μικρού και μεσαίου μήκους, που προβάλλονταν η μια στην είσοδο, κατά την προσέλευση των θεατών, η δεύτερη στο διάλειμμα και η τρίτη, που απεικόνιζε τον πίνακα σε διάφορα μεγέθη κάδρου, κατά τη διάρκεια της παράστασης πίσω από τα δρώμενα επί σκηνής.
Η παράσταση είχε μέτρια υποδοχή από τους κριτικούς αλλά νομίζω ότι της άξιζε πολύ καλύτερη τύχη καθώς το ίδιο το εγχείρημα καθαυτό ήταν τόσο πρωτότυπο και ιδιαίτερο που ήταν ικανό να υπερκεράσει τις όποιες αμήχανες στιγμές που πάντα προκύπτουν από μια αυτοσχεδιαστική διαδικασία.
Από την πλευρά μου ήμουν σε μια καλύτερη φάση σε σχέση με τον Οβίδιο.
Χειριζόμουν πολύ καλύτερα πλέον την κάμερα, μπορούσα να κινούμαι ανάμεσα στα μέλη της ομάδας και το αποτέλεσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον.
Η εμπλοκή μου στη “Μέδουσα” μου πρόσφερε αυτοπεποίθηση που ήταν εξαιρετικά επωφελής για τις επόμενες ταινίες πάνω στη θεατρική διαδικασία, στα χρόνια που ακολούθησαν.
