Η ιστορία του ποδοσφαιρικού Ηρακλή από το 1908 μέχρι το 2009.
Εμφανίζονται:
Κωστής Μπλιάτκας, Κώστας Καραπατής, Λώλος Χασεκίδης, Κώστας Αϊδινίου, Γρηγόρης Φανάρας, Τάκης Νικολούδης, Βασίλης Χατζηπαναγής, Λάκης Παπαϊωάννου και Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Διεύθυνση Φωτογραφίας:
Κλαούντιο Μπολιβάρ
Ηχοληψία:
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Βοηθός παραγωγής:
Γιάννης Βικίας
Έρευνα αρχείων:
Άκης Παπαδόπουλος
Κείμενα - Αφήγηση:
Κωνσταντίνος Καμάρας
Σενάριο - Ιστορική Τεκμηρίωση - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Ο Ηρακλής είναι η τρίτη και ίσως πιο αδικημένη δύναμη της ποδοσφαιρικής και αθλητικής Θεσσαλονίκης.
Ξεκίνησε ως σύλλογος φιλόμουσων και συγκέντρωνε το πιο ενδιαφέρον, από πνευματικής άποψης, κομμάτι της πόλης. Με δεδομένο ότι ιδρύθηκε το 1908, είναι ο πιο παλιός σύλλογος από όλους στη Θεσσαλονίκη, περιλάμβανε στις τάξεις του και ποδοσφαιριστές τουρκόφωνους ή εβραίους, αναδίδοντας πολύ έντονα το άρωμα της παλιάς πολυεθνικής Θεσσαλονίκης.
Ο Ηρακλής, από τα σπλάχνα του οποίου γεννήθηκε ο Άρης, έχει καθιερωθεί ως η ομάδα των ήπιων τόνων και των λίγων φιλάθλων.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ομάδα γύρω από τη οποία υπάρχει πολύ πάθος και συναίσθημα.
Και ως καλλιτεχνική ομάδα ο Ηρακλής έπαιζε πάντα όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο.
Στη ταινία αναφερόμαστε στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, με κορυφαίους τους αδελφούς Χασεκίδη, στη ανανέωση που έκανε ως προπονητής ο Κώστας Καραπατής στα μέσα του εξήντα, μέσω της οποίας δόθηκε η δυνατότητα να δημιουργηθεί η πρώτη σημαντική ομάδα του Ηρακλή, μεταξύ 1969 - 1973, με ηγέτη τον Κώστα Αϊδινίου και προπονητή τον Λιούμπομιρ Σπάιτς.
Στη συνέχεια έρχεται η στιγμή του τεράστιου Χατζηπαναγή και του μοναδικού τίτλου της ομάδας, το Κύπελλο Ελλάδας του 1976 όταν η πιο μαγική βραδιά του Βάσια οδήγησε, ύστερα από έναν αξέχαστο αγώνα, σε ισοπαλία 4-4 και νίκη στα πέναλτι.
Στη συνέχεια αναφερόμαστε στον οδυνηρό και άδικο υποβιβασμό της ομάδας το 1980.
Άδικος γιατί σε αντίστοιχες περιπτώσεις άλλων ομάδων δεν επιβλήθηκε μια τόσο ακραία ποινή.
Και φυσικά δίνουμε το μεγάλο βάρος στη σπουδαία ομάδα της δεκαετίας του ογδόντα, όταν ο Ηρακλής Με Χατζηπαναγή, Παπαϊωάννου, Κωφίδη και Καραϊσκο διέθετε την καλύτερη και πιο θεαματική γραμμή κέντρου στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν ξεχνώ τρεις στιγμές.
Τη σπαρταριστή αφήγηση του Λώλου Χασεκίδη που αναφέρεται σε μια επίσκεψη του σε ένα γιατρό, γύρω στο 2005, ο οποίος θυμόταν δυο γκολ του Χασεκίδη με αντίστοιχα ανάποδα ψαλίδια σε φιλικό με τη Μπαρτσελόνα το μακρινό 1962.
Την ειλικρίνεια του Τάκη Νικολούδη όταν αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην περίφημη “Υπόθεση των Λουλουδιών” που τον έχει στιγματίσει από το 1975.
Και φυσικά την πίκρα του Καραπατή για τον υποβιβασμό του 1980.
