Η ιστορία της σπουδαιότερης ελληνικής ομάδας μπάσκετ όλων των εποχών, από το 1945 μέχρι το 2009.
Εμφανίζονται:
Φαίδων Ματθαίου, Βαγγέλης Φουντουκίδης, Γιώργος Βασιλακόπουλος, Κώστας Μουρούζης, Γιώργος Κολοκυθάς, Απόστολος Κόντος, Τάκης Κορωναίος, Δημήτρης Κοκολάκης, Φίλιππος Συρίγος, Κώστας Πολίτης, Ντέιβιντ Στεργάκος, Λιβέρης Ανδρίτσος, Βασίλης Σκουντής, Φάνης Χριστοδούλου, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και Δημήτρης Διαμαντίδης.
Διεύθυνση Φωτογραφίας:
Κλαούντιο Μπολιβάρ
Ηχοληψία:
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Βοηθός παραγωγής:
Γιάννης Βικίας
Έρευνα αρχείων:
Άκης Παπαδόπουλος
Κείμενα - Αφήγηση:
Κωνσταντίνος Καμάρας
Σενάριο - Ιστορική Τεκμηρίωση - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ δεν είναι η σπουδαιότερη ομάδα απλώς και μόνο επειδή έχει κατακτήσει τα έξι Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Ούτε επειδή συμμετείχε σε έναν ακόμα Ευρωπαϊκό τελικό και σε 4 Final Four.
Ούτε επειδή έχει κατακτήσει τα περισσότερο πρωταθλήματα και κύπελλα στην Ελλάδα.
Είναι επειδή, δίπλα σε όλα τα παραπάνω, αποτελεί την ομάδα που βρέθηκε πάντα στην πρωτοκαθεδρία του ελληνικού μπάσκετ. Ακόμα και όταν ήταν κυρίαρχες άλλες ομάδες, όπως ο σπουδαίος Πανελλήνιος στα χρόνια του πενήντα ή η ΑΕΚ στη δεκαετία του εξήντα. Ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί, τους κόντραρε στα ίσια και μοιραζόταν μαζί τους τους τίτλους.
Και όταν ξεκίνησε η πρώτη του “Δυναστεία”, τη δεκαετία του εβδομήντα, με αντίπαλο τον σπουδαίο Ολυμπιακό της εποχής Γουλανδρή, ακολούθησαν και άλλες πολλές.
Εκείνη του Πολίτη, αρχές του ογδόντα, με αντίπαλο τον Άρη του Γκάλη και αργότερα η ομάδα του Σούμποτιτς που ξαναπήρε τα σκήπτρα ύστερα από την κυριαρχία Άρη και Ολυμπιακού.
Ενδιαμέσως, φυσικά, το 1987, είχαν αναλάβει οι Γιαννακόπουλοι που εκτόξευσαν το μπάσκετ του Παναθηναϊκού και έφεραν το πρώτο Ευρωπαϊκό το 1996.
Ασφαλώς, όμως, ο πιο μεγάλος Παναθηναϊκός από όλους είναι αυτός του Ομπράντοβιτς, που συνέπεσε και με την πιο ώριμη και δημιουργική περίοδο των αδελφών Γιαννακόπουλων.
Όσα και να ειπωθούν για τη ομάδα μεταξύ 1999 - 2012 θα είναι λίγα.
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Όχι μόνο του μπάσκετ.
Ήταν τεράστια χαρά και τιμή για μένα, να συνομιλήσω με τους δυο πιο σημαντικούς πρωταγωνιστές της. Τον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη.
Δεν θα ξεχάσω, επίσης, τους τρεις καμπαλέρος, Κορωναίο, Κόντο και Κοκολάκη να δημιουργούν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα παρέας στον Τάφο του Ινδού όταν κάναμε εκεί τα γυρίσματά τους.
Όπως δεν ξεχνώ το ήθος και την ποιότητα του Στεργάκου, το δέος που ένιωσα απέναντι στον Μουρούζη και τον Ματθαίου και τη συγκίνηση από τη μοναδική φορά που μίλησε στη κάμερα ο σπουδαίος Γιώργος Κολοκυθάς.
Και βέβαια τον Φίλλιπο Συρίγο να αναφέρεται στο αιώνιο δευτερόλεπτο, στη βολή του Κόντου απέναντι στην ΤΣΣΚΑ το 1981.
Όπως και σε όλη τη σειρά, δεν υπήρχε οπαδικό φίλτρο. Έγινε αναφορά εκτός από το αιώνιο δευτερόλεπτο και στα απίστευτα και ντροπιαστικά που είχαν γίνει το 1969 με τη Φιντές αλλά, από την άλλη πλευρά, ήταν και πάλι ο Φίλιππος Συρίγος που αποκατέστησε τη αλήθεια, μιλώντας με ακλόνητα επιχειρήματα, γύρω από την επίμαχη τάπα του Βράνκοβιτς στον τελικό με τη Μπαρτσελόνα το 1996.
Όπως είπε, είχαν προηγηθεί τόσες παρατυπίες σε βάρος των πράσινων, πριν από την τάπα, που όντως χτύπησε ταμπλό, ώστε ο μόνος αδικημένος θα μπορούσε να ήταν ο Παναθηναϊκός και ουδείς άλλος, αν δεν υπήρχε αυτή η κατάληξη.
Είναι τόσο γεμάτη η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού ώστε θα μπορούσε να γεμίσει ακόμα και μια δίωρη ταινία.
