Η κορυφαία τραγωδός της προπολεμικής περιόδου, η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη και η φρικτή δολοφονία της στα Δεκεμβριανά του 1944.
Εμφανίζονται:
Μάριος Πλωρίτης, Πολύβιος Μαρσάν, Τίτος Βανδής.
Ένα κυριολεκτικά καυτό θέμα.
Η μεγάλη τραγωδός, η γλωσσομαθής, καλλιεργημένη και απόλυτα αφοσιωμένη στην τέχνη της ηθοποιός, η μεγάλη πρωταγωνίστρια στη χρυσή εποχή του Εθνικού Θεάτρου, στη δεκαετία του τριάντα, το αντίπαλο δέος της Παξινού, η γυναίκα που στη διάρκεια της Κατοχής σχετίστηκε με τον δοσίλογο Πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, αυτή που την ίδια περίοδο έκρυβε στο υπόγειο του σπιτιού της τον Εβραίο εραστή της, η ίδια εκείνη γυναίκα που δεν δίσταζε να διατηρεί ερωτικές σχέσεις με άλλες γυναίκες παράλληλα με τους άντρες που είχε. Η γυναίκα που αξιοποίησε τις προνομιακές σχέσεις με τον Ράλλη και τους Γερμανούς για να σώσει σημαντικό αριθμό καταδικασμένων προς εκτέλεση αγωνιστών. Η γυναίκα που κατηγορήθηκε ως δοσίλογος, ως πόρνη των Γερμανών, η γυναίκα που αμέσως μετά την απελευθέρωση, θεωρώντας ότι δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο, αφού είχε σώσει τόσους πολλούς από τη φυλακή, τα βασανιστήρια και την εκτέλεση, δεν κρύφτηκε.
Δεν προφυλάχτηκε. Και όταν ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά, βρέθηκε να μένει στη ζώνη που ελεγχόταν από το ΕΑΜ.
Οι συνάδελφοί της, οι ηθοποιοί, πραγματοποίησαν άτυπη δίκη και την καταδίκασαν. Η άτυπη ετυμηγορία έφτασε όμως στην ΟΠΛΑ και ένα απόγευμα η Παπαδάκη συνελήφθη.
Ο Δημήτρης Χόρν την είχε προειδοποιήσει, όπως και τόσοι άλλοι, να διαφύγει. Ανυποψίαστη, πήγε στην ανάκριση θεωρώντας ότι αμέσως θα αντιλαμβάνονταν το λάθος τους και θα την άφηναν ελεύθερη. Το ίδιο βράδυ εκτελέστηκε φρικτά, μαζί με σαράντα χωροφύλακες, στις εγκαταστάσεις της ΟΥΛΕΝ στα Τουρκοβούνια.
Η δολοφονία της Παπαδάκη αποτέλεσε όνειδος για την αριστερά επί πολλές δεκαετίες.
Ο Ζαχαριάδης έσπευσε να καταδικάσει τη δολοφονία αποδίδοντάς την στα χαμηλά ένστικτα των ανθρώπων που είχαν στελεχώσει την ΟΠΛΑ. Ακόμα και το 1964, στις εκλογές, είκοσι χρόνια αργότερα, κυκλοφορούσαν φυλλάδια που καλούσαν τους ψηφοφόρους να μην ξεχάσουν τη δολοφονία της Παπαδάκη.
Μεταπολεμικά, ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε το “Ασθενείς και Οδοιπόροι” με ηρωίδα, ουσιαστικά, χωρίς να την κατονομάζει, την Παπαδάκη. Με την οποία ήταν κρυφά ερωτευμένος όπως και χιλιάδες άλλοι Αθηναίοι της εποχής του.
Μετά τη Μεταπολίτευση, το 1976, ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης έγραψε σειρά άρθρων για να αποδώσει το έγκλημα σε μηχανορραφίες της Intelligent Service με σκοπό να φύγει η κηλίδα από την αριστερά.
Το 2014, στα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά, στο πλαίσιο διημερίδας ιστορικών που εξέταζε τα γεγονότα του 1944, η περίπτωση Παπαδάκη εξετάστηκε ως το πιο τρανό παράδειγμα τυφλής και άδικης βίας που έριξε το σπόρο της Εμφύλιας σύγκρουσης. Ακόμα και εκεί, όμως, ακούστηκαν οξείες φωνές εναντίον της. Η Παπαδάκη, ακόμα και σήμερα, εξάπτει τα πάθη.
Το “Παρασκήνιο” για την Παπαδάκη αποτελεί το μοναδικό ντοκιμαντέρ που έχει γίνει γι αυτή τη μοναδική και σχεδόν λησμονημένη, σήμερα πλέον, γυναίκα.
Εξετάστηκε συνολικά η ζωή της. Η εντελώς ξεχωριστή γυναικεία περσόνα της, η σπουδαία ηθοποιός, το πιο επώνυμο και τραγικό θύμα των Δεκεμβριανών.
Μίλησαν τρεις σπουδαίοι άνθρωποι, που έχουν πεθάνει ήδη αρκετά χρόνια τώρα.
Ο Μάριος Πλωρίτης, κεντρώος ως προς την πολιτική του τοποθέτηση, μέγας θαυμαστής του ταλέντου της, περιέγραψε με μοναδικό τρόπο την περσόνα της εκτός αλλά και πάνω στη σκηνή.
Ο Πολύβιος Μαρσάν, ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος αστός, από αυτούς τους φωτισμένους δεξιούς που σπανίζουν όλο και περισσότερο σήμερα, είχε γράψει ένα σπουδαίο βιβλίο για την Παπαδάκη. Μιλούσε γι αυτήν σαν να ήταν η μεγάλη αδελφή του.
Και τέλος, ο Τίτος Βανδής, γνωστός μέχρι τέλους για την πίστη του στο ΚΚΕ, εκθείασε το ασύγκριτο ταλέντο της, καθώς είχε παίξει δίπλα της στο Εθνικό Θέατρο και απέδωσε την δολοφονία της στα οξυμένα πάθη της εποχής, παραδεχόμενος ότι αποτέλεσε μια μαύρη κηλίδα για την Αριστερά.
Και οι τρεις αναθεμάτισαν τη φρικτή και παντελώς άδικη δολοφονία της.
Η δική μου γνώμη είναι ότι η Παπαδάκη ήταν ένα κατεξοχήν ποιητικό πλάσμα που δεν χωρά σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις. Λειτουργούσε με το βαθύ ένστικτο και τα πάθη της. Είναι απολύτως τεκμηριωμένο ότι είχε διασώσει πολλούς αγωνιστές από την εκτέλεση, ανάμεσά τους τον γιο του Αιμίλιου Βεάκη. Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι θα έμενε ασχολίαστη η σχέση της με τον Ράλλη. Κάθε άλλο. Θεωρώ, όμως, ότι όλα όσα έκανε έβγαιναν από τη ψυχή, την καρδιά και το πνεύμα μιας πολύ ιδιαίτερης γυναίκας, ολότελα άχρονης και εκτός πραγματικότητας. Μιας γυναίκας, όμως, που βρέθηκε ατυχώς στη δίνη μιας σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας. Εκείνης που κυριάρχησε στην πιο ταραγμένη δεκαετία στη ιστορία της ανθρωπότητας. Της δεκαετίας του σαράντα.
