Αναμφισβήτητα η πιο προσωπική και αγαπημένη ταινία από όσες έχω πραγματοποιήσει. Πιθανώς να μην καταφέρω ποτέ να κάνω μια ταινία που θα είναι τόσο προσωπική και τόσο μεγάλης σημασίας για μένα προσωπικά.
Η μικρή αυτή ταινία αναφέρεται στη σχέση με το γάτο μου. Τον Αρκάντιν. Ζήσαμε μαζί επί 12 χρόνια, 1 μήνα και 13 μέρες. Ήρθε στη ζωή μου ως...ηθοποιός καθώς το 2003 έψαχνα για ένα γατάκι, μωρό, με τα δικά του χρώματα, για να παίξει μια σκηνή στην “Αλεμάγια”. Από τότε έμεινε μαζί μου και μου χάρισε τον ουρανό και τα άστρα.
Όσο κι αν προσπαθήσω είναι απολύτως αδύνατο να περιγράψω τη σημασία του Αρκάντιν στη ζωή μου. Στις 15 Ιανουαρίου 2016 αρρώστησε ξαφνικά και δυο μόλις μέρες αργότερα, στις 17 Ιανουαρίου, στις 12.20 το μεσημέρι, πέθανε.
Η ταινία αυτή στηρίζεται σε υλικό που είχα τραβήξει από τη συνύπαρξή μου με τον Αρκάντιν το 2009 και το 2010. Καθώς και σε πλήθος φωτογραφιών του. Φυσικά το voice over είναι δικό μου. Είναι μια ταινία που έκανα αμέσως μετά το θάνατό του ώστε να κρατήσω για πάντα (;) αυτή τη γεύση. Αυτό το ξεχωριστό ψυχικό αποτύπωμα που μου άφησε ο Αρκάντιν.
Από τότε που έφυγε δεν έχει περάσει, κυριολεκτικά, ούτε στιγμή που να μην τον έχω στο μυαλό, στην καρδιά και στη σκέψη μου. Ότι μου συμβαίνει είναι κι αυτός κάπου εκεί. Δίπλα.
Αν ερχόταν μια χαρτορίχτρα, μια καφετζού, ένας μάγος, ακόμα και στην πιο γελοία τους εκδοχή, ακόμα κι αν με διαβεβαίωναν ότι με κοροϊδεύουν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, και μου έλεγαν ότι μπορούν να με φέρουν σε επαφή μαζί του, θα το έκανα. Αυτές τις πνευματιστικές επαφές με το ποτηράκι ή οτιδήποτε ανάλογο.
Όσο γελοίο κι αν μου φαινόταν πάντα κάτι τέτοιο. Όσο γελοίο αν εξακολουθώ να το θεωρώ και τώρα. Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, όλα μπορούν να έχουν τη θέση τους. Ακόμα και η ψευδαίσθηση της επικοινωνίας μαζί του θα ήταν βάλσαμο για μένα.
Δεν υπάρχει θλίψη μετά το χαμό του. Ούτε κάτι αντίστοιχο. Υπάρχει ένα απέραντο και μη εξηγήσιμο ή περιγράψιμο κενό.
Είναι αστείο, αλλά αυτή η μικρή ταινία για τον Αρκάντιν, που την έκανα μόνο για μένα, φαίνεται ότι είναι η ταινία μου με την πιο καθολική αποδοχή.
Το μοντάζ έκανε η Μυρτώ Λεκατσά. Και την ευχαριστώ πολύ γιατί ήταν το πιο δύσκολο μοντάζ από όλα όσα έχω κάνει.
Ολόκληρη η ταινία υπάρχει εδώ.
