Η ιστορία της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ από τη Μικρασιαστική Καταστροφή μέχρι το 2009.
Εμφανίζονται:
Νίκος Κατσαρός, Ανδρέας Σταματιάδης, Γιάννης Κανάκης, Κώστας Νεστορίδης, Μίμης Παπαϊωάννου, Γιώργος Καραφέσκος, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Λάκης Νικολάου, Νίκος Χρηστίδης, Τάκης Νικολούδης, Ντούσαν Μπάγεβιτς, Θωμάς Μαύρος, Στέλιος Μανωλάς, Βασίλης Δημητριάδης και Βασίλης Τσιάρτας.
Από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς. Χωρίς αμφιβολία.
Η ιστορία της ΑΕΚ έχει κάτι το συναρπαστικό. Ενυπάρχει στους ανθρώπους του συλλόγου το αίσθημα της αδικίας το οποίο, όμως, δηλώνεται με μια αξιοπρέπεια.
Σαν να είναι γνωστό και δεδομένο από πάντα.
Υπάρχουν όλα στην ταινία. Η οποία έγινε με πολύ μεράκι.
Από την καταστροφή του 1922, στη μεγάλη ομάδα του Μαρόπουλου, στα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια, στο απίστευτο δίδυμο Νεστορίδη και Παπαϊωάννου, στις ομάδες του Τσάκναντι και του Στάνκοβιτς, στη μεγάλη νίκη επί της Ίντερ το 1971 και ασφαλώς στη φοβερή και τρομερή ομάδα του Μπάρλου και του Φάντρονκ.
Εκεί δίνουμε το πιο μεγάλο βάρος. Με σπουδαίες αφηγήσεις και συναρπαστικό υλικό.
Και ακολουθούν ξανά πέτρινα χρόνια μέχρι να έρθει ο Μπάγεβιτς, ως προπονητής πλέον, το 1988 και να ξεκινήσει η δεύτερη μεγάλη ομάδα της ΑΕΚ μέχρι το 1996 και σημαντικό παράγοντα τον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Και μετά ξανά πτώση, τα δύσκολα χρόνια της Παράγκας και η περίοδος Ντέμη Νικολαϊδη. Ο οποίος όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν θέλησε, τότε, να μιλήσει. Ήταν πολύ πρόσφατη η αποχώρησή του από την προεδρία.
Πάμπολλα τα αξέχαστα επεισόδια.
Ο Γιάννης Κανάκης, που σήμερα δεν ζει πλέον, αφηγείται το απίστευτο περιστατικό του 1956. Τότε η ΑΕΚ πελαγοδρομούσε. Έφτασε, όμως, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με αντίπαλο τον πανίσχυρο Ολυμπιακό, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο Κανάκης με ένα σουτ, μεταξύ κέντρου του γηπέδου και της μεγάλης περιοχής, έδωσε τη νίκη και το Κύπελλο στην ΑΕΚ.
Όταν βγήκε από το γήπεδο για να πάρει το τρόλεϊ (άλλες εποχές!) τον αγκάλιαζαν, σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη στάση, πάμπολλοι φίλοι της ομάδας και του έβαζαν, εκείνα τα πολύ δύσκολα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια, ότι μπορούσαν στις τσέπες του. Ένα δίφραγκο, ένα πενηνταράκι, μια δεκάρα, κάποιες φορές ένα πενηντάρικο ή και κατοστάρικο ακόμα. Δεν υπήρχαν πριμ τότε. Ούτε μισθοί. Αυτό ήταν το πριμ του Κανάκη. Κατευθείαν από τον κόσμο ο οποίος ένιωθε ευγνωμοσύνη.
Το καλύτερο ήταν ότι ο Κανάκης όπως μιλούσε για όλα αυτά στην κάμερα, σκύβει κάποια στιγμή και βγάζει μια παλιά δερμάτινη μπάλα, από εκείνες με το κορδόνι, που ήταν παμπάλαια, ξεβαμένη και κάπως ξεφούσκωτη. Είχαν σαμπρέλες τότε οι μπάλες.
Ήταν η μπάλα με την οποία είχε βάλει το νικητήριο γκολ. Την είχε κρατήσει επί 53 χρόνια...
Δεν θα ξεχάσω, επίσης, τη σπουδαία ενότητα για την ΑΕΚ του Φάντρονκ και την πορεία στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ το 1976-77.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου έχει ξεχωριστό αφηγηματικό χάρισμα. Και πηγαίο, αυθεντικό χιούμορ. Έπρεπε να εκτελέσει πέναλτι κι αυτός, στον αγώνα με την Κ.Π.Ρ αν και δεν ήταν το καλύτερό του. “...αισθανόμουν μια μυρμηγκίαση από το άγχος, σε όλο μου το σώμα, καθώς πήγαινα να εκτελέσω. Έλεγα από μέσα μου, είσαι 35 ετών...αν το χάσεις και ξεφτιλιστείς; Όταν έστησα τη μπάλα όμως, η μυρμηγκίαση είχε φτάσει στο κεφάλι και έφευγε...και είπα βρες μια γωνία και σούταρε το...και έτσι έκανα....και πήγε μέσα...”.
Πολύ συγκινητικές ήταν οι μαρτυρίες του Μαύρου και του Μπάγεβιτς. Ο οποίος, γενικά, δεν μιλούσε καθόλου εύκολα. Ήταν όμως και οι δυο υπέροχοι. Όπως και ο Χρηστίδης, από τους πιο συγκροτημένους πνευματικά αθλητές, ο υπέροχος Λάκης Νικολάου και ο Μανωλάς.
Αναμφισβήτητα, όμως, η καλύτερη στιγμή της ταινίας προέκυψε από την πιο όμορφη έμπνευση που είχα στη σειρά αυτή.
Σκέφτηκα να πάμε μαζί με τους Νεστορίδη και Παπαϊωάννου στο γκρεμισμένο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Οι δυο τους από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν μαζί, το 1962, αποτέλεσαν ένα αξέχαστο δίδυμο. Σήμα κατατεθέν τους ήταν το περίφημο ένα - δυο με το οποίο έκαναν θραύση και βρίσκονταν με κλειστά μάτια.
Το γήπεδο έμοιαζε με βομβαρδισμένη περιοχή. Παντού ξερόχορτα και τρύπες από τους εκσκαφείς.
Όμως οι δυο ηλικιωμένοι άσσοι κατάφεραν και του έδωσαν ζωή. Κοίταζαν κάπου, όπου εμείς αντικρίζαμε γκρεμίδια ή χόρτα και έλεγαν “...εκεί... στην τάδε θύρα είχε γίνει αυτό...μετά έστρεφαν αλλού το βλέμμα, σε άλλο σεληνιακό τοπίο, όπου αυτοί όμως έβλεπαν, και μας μετέφεραν, ένα άλλο σπουδαίο περιστατικό...”.
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και δεν υπήρχε τίποτα το στημένο σε όλο αυτό που κάναμε.
Οι δυο τους αυτοσχεδίαζαν και εμείς κινηματογραφούσαμε.
Είχαμε φέρει μαζί και μια μπάλα, από τις παλιές, εκείνου του καιρού, με το καφέ χρώμα και τις φέτες. Οι δυο πρώην άσσοι έπαιξαν και πάλι το ένα - δυο. Και ο Νεστορίδης σούταρε με δύναμη κάπου στα ξερόχορτα. Γυρίζοντας αγκάλιασε τον Μίμη και ευχήθηκε “...γήπεδο ξανά...εδώ στη Φιλαδέλφεια...θα γίνει...το ξέρω...”.
Έτσι έκλεισε η ταινία. Αυτό που ευχήθηκε ο Νεστορίδης, το πολύ μακρινό πλέον 2009, φαίνεται ότι θα πάρει σάρκα και οστά...Με την ευχή των δυο άσσων που είναι η ψυχή της ΑΕΚ.
