Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος τον ευαίσθητο ψυχισμό του Τάκη Κανελλόπουλου, χωρίς να έχει δει κάποιες από τις ασύγκριτες εικόνες του. Ένα πορτραίτο του πιο λυρικού σκηνοθέτη του ελληνικού κινηματογράφου.
Εμφανίζονται:
Συράκος Δανάλης, Ανδρέας Τύρος, Ηλίας Κανέλλης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Απόστολος Κρυωνάς, Σπύρος Φωκάς, Θόδωρος Αδαμόπουλος, Κώστας Λαχάς, Παντελής Βούλγαρης, Νίκος Μαμαγκάκης.
Φωτογραφία:
Δημήτρης Κορδελάς - Κώστας Σιδηρόπουλος
Μοντάζ:
Γιώργος Διαλεκτόπουλος
Ήχος:
Δημήτρης Βασιλειάδης
Έρευνα - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Ήταν το πρώτο μου "Παρασκήνιο”. Διάλεξα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον Θεσσαλονικιό σκηνοθέτη Τάκη Κανελλόπουλο γιατί απλώς τον λάτρευα. Με συγκινούσαν οι πανέμορφες και απολύτως κινηματογραφικές εικόνες του, το ήθος του, η ευαισθησία του, τα θέματά του και εκείνη η ξεχασμένη Ελλάδα που κατάφερε να διασώσει στις ταινίες του.
Παρά το ότι ήταν ένα ντοκιμαντέρ με πολλούς ομιλητές, στοιχείο που συνήθως οδηγεί σε μια πιο τηλεοπτική προσέγγιση, νομίζω πως τελικά η ταινία ανέδειξε τον πολύ ιδιαίτερο συναισθηματικό κόσμο του Κανελλόπουλου. Κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Και μου έδωσε θάρρος και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.
Ίσως οι πιο καλές στιγμές της ταινίας ήταν εκεί όπου κινηματογραφήσαμε το σπίτι της “Εκδρομής” που είχε μείνει σχεδόν ατόφιο ύστερα από 35 χρόνια. Αυτό από μόνο του ήταν συγκινητικό και πολύ διδακτικό για μένα ως προς τη δύναμη του ντοκουμέντου σε σύγκριση ακόμα και με την καλύτερη προφορική μαρτυρία.
Και φυσικά το φινάλε με τον Σπύρο Φωκά συμπυκνώνει όλο τον ψυχισμό του Κανελλόπουλου.
Δεν θα ξεχάσω τη συγκίνηση όλων των ομιλητών και το σεβασμό τους προς τον Τάκη Κανελλόπουλο. Θυμάμαι το πάθος του Ηλία Κανέλλη, τη συναισθηματική εμπλοκή του Ανδρέα Τύρου, όντας κι ο ίδιος Θεσσαλονικιός και την πάντα εύστοχη και συγκινησιακά ισορροπημένη παρέμβαση του Παντελή Βούλγαρη. Είχα μιλήσει πολλές φορές στο τηλέφωνο και με την Λιλή Παπαγιάννη, αλησμόνητη πρωταγωνίστρια στην “Εκδρομή”, η οποία είχε αποσυρθεί από το δημόσιο βίο και δεν ήθελε να εμφανιστεί μπροστά στην κάμερα. Επιθυμούσε, όμως, διακαώς να μιλήσει για την “Εκδρομή” και τον Κανελλόπουλο που αποτελούσαν, όπως μου έλεγε τότε, τη σημαντικότερη εμπειρία της επαγγελματικής και καλλιτεχνικής της ζωής. Εγώ, όντας άπειρος τότε, φοβήθηκα να χρησιμοποιήσω μόνο τη φωνή της όπως εκείνη συνεχώς μου πρότεινε.
Ήταν λάθος μου.
