Με τον Τάσο Ζωγράφο προλάβαμε να δημιουργήσουμε ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό δεσμό στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον κινηματογράφησα για πρώτη φορά το 2005, για τις ανάγκες ενός τηλεοπτικού πορτρέτου που του έκανα για την ΕΡΤ.
Εκεί ξεκίνησε η φιλία μας και του ζήτησα να είναι ένα από τα βασικά πρόσωπα στην ταινία που είχα ξεκινήσει για για τη Μακρόνησο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γενναιότητά του όταν αποκάλυψε στην κάμερα ότι είχε υπογράψει δήλωση μετανοίας. Πολλοί είχαν αναγκαστεί να το κάνουν αλλά ελάχιστοι το παραδέχτηκαν δημοσίως.
Ο Τάσος πέθανε ξαφνικά το Μάρτιο του 2011. Ένα χρόνο αργότερα, οργανώθηκε έκθεση στη Δημοτική πινακοθήκη της Αθήνας με έργα του. Η γυναίκα του η Έφη αλλά και η κόρη του η Άννα Ζωγράφου, την οποία γνώρισα μετά το θάνατό του και ήταν μια εκπληκτική διευθύντρια παραγωγής στη “Χαρά” , μου ζήτησαν ένα φιλμάκι για τις ανάγκες της έκθεσης.
Χρησιμοποιώντας υλικό από τα γυρίσματα της Μακρονήσου, από τις ταινίες που είχε κάνει ο Τάσος ως σκηνογράφος καθώς και από ένα γύρισμα που κάναμε ειδικά για την εκδήλωση με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, προέκυψε ένα όμορφο φιλμ, σε μοντάζ της Δώρας Μασκλαβάνου, για έναν άνθρωπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω.
