Ο Λεωνίδας Κύρκος αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές μορφές της μετριοπαθούς Αριστεράς. Η κάμερα τον ακολουθεί σε ένα συναρπαστικό, αποκαλυπτικό και γεμάτο χιούμορ ταξίδι στην εξοχική του κατοικία.
Τον Λεωνίδα Κύρκο τον θαύμαζα από τότε που έβλεπα στην τηλεόραση τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις στην Ομόνοια, το μακρινό 1981.
Σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που τότε ερχόταν με φόρα προς την εξουσία, ο Κύρκος με έπειθε τόσο για την εντιμότητά του όσο και για την κοινωνική του ευαισθησία.
Αρχές του 2006, όταν πλέον ήταν απόμαχος από χρόνια, του τηλεφώνησα ζητώντας του να συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ που είχα ήδη από χρόνια ξεκινήσει για τη Μακρόνησο.
Όντας σεμνός, αρνήθηκε ότι είχε κάποια σπουδαία εμπειρία να καταθέσει από την παραμονή του στη Μακρόνησο, αν και εγώ γνώριζα ότι ίσχυε το ακριβώς αντίθετο, και μου πρότεινε τον Ηλία Στάβερη ως κατάλληλο.
Στην πορεία όμως συναντηθήκαμε αρκετές φορές, ήμασταν και γείτονες στα Εξάρχεια, ήρθαμε κοντά και μια μέρα μου είπε ότι όχι απλώς θα συμμετείχε στη Μακρόνησο αλλά ήθελε να κάνουμε και το “Παρασκήνιο” που ενδιαμέσως του είχα προτείνει και για το οποίο αρχικά είχε επίσης αρνηθεί.
Προέκυψε τελικά μια ταινία πολύ ουσιαστική και εξομολογητική, καθώς ο Λεωνίδας Κύρκος βρισκόταν στο τέλος του βίου του και δεν δεσμευόταν από κομματικά και πολιτικά αξιώματα.
Δεν θα ξεχάσω το γύρισμα που κάναμε μπροστά στη Βουλή, στην Πλατεία Συντάγματος.
Ό ένας λόγος είχε να κάνει με το ότι ενώ είχαμε ξεκινήσει την κινηματογράφηση, έσπευσε μια ομάδα αστυνομικών φρουρών να μας σταματήσει και να ζητήσει την ειδική άδεια λήψης κινηματογραφικών σκηνών. Εγώ δεν είχα προνοήσει ώστε να έχω άδεια, ο Κύρκος θύμωσε μαζί τους και προς στιγμή, καθώς δεν τον είχαν αναγνωρίσει, τον προσέγγισαν με διάθεση να τον πάνε στο Φρουραρχείο. Για λίγες στιγμές ήμουν παρών σε ένα ιδιότυπο ταξίδι στο χρόνο βλέποντας, το 2006, τα αστυνομικά όργανα να τα έχουν βάλει με τον Λεωνίδα Κύρκο.
Μια σκηνή που είχε επαναληφθεί πολλές φορές, με βίαιο τρόπο, από το 1944 μέχρι την πτώση της χούντας.
Ο άλλος λόγος συνδέεται με το περιεχόμενο του γυρίσματος που ακολούθησε όταν τελικά λύθηκε το θέμα με την αστυνομία. Ακριβώς μπροστά από το κτήριο του Κοινοβουλίου και σύμβολο της Δημοκρατίας, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο επί τόσα χρόνια κομμουνιστής και στη συνέχεια φωτισμένος ηγέτης της ανανεωτικής Αριστεράς, δήλωσε με παρρησία ότι, μετά από τόσα χρόνια πολιτικής διαδρομής, προτιμά χίλιες φορές την Αστική Δημοκρατία αντί του καθεστώτος του Υπαρκτού Σοσιαλισμού όπως τον γνωρίσαμε στη διάρκεια του εικοστού αιώνα.
Ήταν μια αληθινά συγκινητική και ειλικρινής στιγμή. Μια τόσο αυτονόητη αλήθεια που μόνο στην Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης.
Με τον Λεωνίδα Κύρκο ήρθαμε κοντά, γίναμε φίλοι παρά τη διαφορά της ηλικίας μας και μου ζήτησε να του ετοιμάσω, στα χρόνια που ακολούθησαν, ακόμα δυο ταινίες (μικρού μήκους αυτή τη φορά) με αφορμή αντίστοιχες εκδηλώσεις όπου τον τίμησε ο πολιτικός κόσμος και το Ευρωκοινοβούλιο.
Στο “Παρασκήνιο” για τον Λεωνίδα Κύρκο υπάρχει και μια αφιέρωση στη μνήμη του πρώτου μου γάτου, του Πολυδούρη, που πέθανε στα 16 του χρόνια την περίοδο που κάναμε το μοντάζ της ταινίας. Γνωρίζοντας ότι ο Κύρκος ήταν ακραία γατόφιλος, όπως κι εγώ, έβαλα την αφιέρωση για την οποία έδωσε την συγκατάθεσή του αμέσως.
Όταν ο Λεωνίδας πέθανε τον Αύγουστο του 2011, η ΕΡΤ πρόβαλε εκείνο το ίδιο βράδυ το “Παρασκήνιο” για να τιμήσει τη μνήμη του.
