Εμπνεύστηκα αυτή τη σειρά από μια ευρωπαϊκή αντίστοιχη παραγωγή, που είχε προβληθεί στην ΕΡΤ στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, με τίτλο “Έξι ματιές στο φως”.
Η σειρά εκείνη αποτελούνταν από ισάριθμα πορτρέτα σπουδαίων διευθυντών φωτογραφίας όπως ο Σβεν Νίγκβιστ, ο Τζουζέπε Ροτούνο και ο Βιτόριο Στοράρο.
Ουδέποτε στην ελληνική τηλεόραση είχαμε δει κάτι αντίστοιχο για τους εγχώριους διευθυντές φωτογραφίας.

Όταν γυρίζαμε την ταινία για τον Walter Lassally μου μπήκε για τα καλά στο μυαλό η ιδέα.
Πράγματι, όταν γυρίσαμε από την Κρήτη, Ιούνιο του 2004, με δεδομένο ότι δεν είχα τότε κάποια άλλη δουλειά, ξεκίνησα αμέσως την οργάνωση και τα γυρίσματα.

Είχα στο μυαλό μου μια σειρά με 13 έλληνες και ελληνίδες διευθυντές φωτογραφίας.
Και πραγματοποίησα σχεδόν όλα τα αντίστοιχα γυρίσματα.
Είχα κάνει γυρίσματα για τον Νίκο Γαρδέλη, τον Ηλία Κωνσταντακόπουλο, την Κατερίνα Μαραγκουδάκη, τον Τάσο Αλεξάκη, τον Γιώργο Αργυροηλιόπουλο, τον Λευτέρη Παυλόπουλο και τον Σίμο Σαρκετζή. Και είχα σκοπό να κάνω τον Σταύρο Χασάπη, τον Γιάννη Δασκαλοθανάση και άλλους.

Πίστευα ότι η ΕΡΤ θα ήθελε οπωσδήποτε μια τέτοια σειρά και προχώρησα χωρίς να έχω έγκριση.
Η τελική πραγμάτωση της σειράς πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Επί μια πενταετία προσπαθούσα να τη δώσω στην ΕΡΤ αλλά στο τέλος τίποτα δεν γινόταν.
Μόνο όταν δημιουργήθηκε η ΕΡΤ Ψηφιακή προχώρησε. Θυμάμαι ότι τότε, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος “Κοινωνία της πληροφορίας” το νεότευκτο, τότε, ψηφιακό σχήμα της ΕΡΤ προχώρησε σε ανάθεση πολλών σειρών ντοκιμαντέρ και κάπως έτσι προχώρησαν τα πράγματα.

Ήθελαν, όμως, μια σειρά με τους πιο έμπειρους και γνωστούς Διευθυντές φωτογραφίας και δεν μπόρεσα να συμπεριλάβω, με μεγάλη μου λύπη, και όλους τους υπόλοιπους.
Κάπως έτσι προέκυψε η σειρά με έξι επεισόδια. Συμπτωματικά με όσα είχε και η σειρά από την οποία είχα εμπνευστεί.
Ολοκλήρωσα τα γυρίσματα, κάναμε το μοντάζ και το καλοκαίρι του 2009 η σειρά ήταν έτοιμη.

Όσο μακρόχρονη και οδυνηρή ήταν η περιπέτεια ώστε να γίνει αποδεκτή η σειρά, άλλο τόσο επιτυχημένη ήταν από τη στιγμή που τελικά προβλήθηκε.
Πραγματοποιήθηκαν πάμπολλες προβολές και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Ήταν ένα θέμα άγνωστο στους πολλούς και σε μεγάλο βαθμό αποκαλυπτικό.
Γι αυτό και επαναλαμβανόταν πολύ συχνά.

Από την πλευρά μου θεωρώ ότι ήταν μια οφειλόμενη τιμή στους αφανείς ήρωες του κινηματογράφου μας.
Οι οποίοι μίλησαν τόσο για τις δικές τους προσωπικές πορείες όσο και γενικά για τη φωτογραφία και τα κινηματογραφικά μυστικά.
Παράλληλα ενσωματώσαμε σπουδαίο αρχειακό υλικό, σε κάποιες περιπτώσεις πολύ σπάνιο, από ταινίες, γυρίσματα, παλιές εκπομπές κ.λ.π.

Πιστεύω ότι η σειρά στάθηκε σε ένα υψηλό επίπεδο, πέρα από τον ισχυρό χαρακτήρα ντοκουμέντου που έχει, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι και ακόμα καλύτερη.
Οι λόγοι είχαν να κάνουν με...ψυχολογικά θέματα.
Από τη μια οι διευθυντές φωτογραφίες, εκ φύσεως μαθημένοι να βρίσκονται στο παρασκήνιο, δεν μου έδωσαν περισσότερο χρόνο γυρισμάτων καθώς ντρέπονταν και θεωρούσαν ότι δεν υπήρχαν περισσότερες θεματικές περιοχές για να εξετάσουμε.
Κυριολεκτικά ντρέπονταν στη ιδέα ότι θα εκτεθούν στο φακό!
Από την άλλη, εγώ τους αντιμετώπισα με ένα δέος (υπέρ το δέον...) και δεν θέλησα να τους πιέσω, όπως θα έκανα σήμερα, ώστε να μου δώσουν παραπάνω χρόνο και να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο.

Όπως και να έχει, όμως, θεωρώ ότι είναι μια πολύτιμη σειρά η οποία φωτίζει την ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου από μια άλλη σκοπιά.