Νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες σειρές στην ιστορία της Ευρωπαϊκής τηλεόρασης.
Από την άποψη της δύναμης του ντοκουμέντου.
Η σειρά ξεκίνησε το 2006 και ολοκληρώθηκε το 2013.
Μέσα σε επτά χρόνια καταγράφηκαν οι σπουδαιότεροι συγγραφείς όλου του κόσμου.
Περίπου 90 επεισόδια!!!
Οι νέοι και ελπιδοφόροι που στη συνέχεια ήδη έχουν γίνει σπουδαίοι, οι καθιερωμένοι, οι νομπελίστες, οι πάντες.
Κι όλα αυτά όχι από τη Γαλλική, την Αγγλική ή την Αμερικάνικη τηλεόραση αλλά από την ΕΡΤ, εκείνης της εποχής, με ελάχιστο προϋπολογισμό.

Από την πλευρά μου μπόρεσα να πραγματοποιήσω μόνο δυο επεισόδια.
Κι αυτό λόγω της φοβίας μου, εκείνης της εποχής, για τα αεροπλάνα.
Η σειρά εκείνη είχε ως προϋπόθεση τα μεγάλα ταξίδια.
Εγώ έκανα το επεισόδιο με τον Ζοζέ Σαραμάγκου επειδή ήμουν τυχερός, αφού συνέπεσε να πρέπει να έρθει στην Πάτρα, ενώ στο επεισόδιο με τον Ταμπούκι αναγκάστηκα να ταξιδέψω στην Ιταλία με πλοίο.
Στη συνέχεια, μετά το 2007, ξεκίνησα δειλά δειλά να ταξιδεύω με αεροπλάνο αλλά χρειάστηκαν ακόμα κάποια χρόνια μέχρι να το ξεπεράσω οριστικά. (Όχι ότι έχω φτάσει στο σημείο να διασκεδάζω όταν χρησιμοποιώ αεροπλάνο...).
Πραγματοποίησα τα δυο επεισόδια σε παραγωγή του Περίπλου.

Από τη δεύτερη χρονιά, η παραγωγή της σειράς άλλαξε χέρια και ανέλαβε ο Σταύρος Μελέας.
Δούλεψε με μια ομάδα πολύ ικανών σκηνοθετών του ντοκιμαντέρ που υπήρχαν ήδη από την πρώτη χρονιά στον Περίπλου.
Μου ζήτησε να συνεργαστούμε, φτάσαμε κοντά στο να πάω και πάλι στην Ιταλία, για τον Αντρέα Καμιλέρι αυτή τη φορά, αλλά δεν προχώρησε τελικά γιατί, εκτός της φοβίας μου, ήμουν εξαιρετικά απασχολημένος με την ταινία για τη Μακρόνησο.

Έτσι παρέμεινα στα δυο επεισόδια και θεωρώ μεγάλη μου τιμή που συμμετείχα, έστω και με αυτά μόνο, σε μια τόσο σπουδαία σειρά.
Η (σύντομη) συνεργασία μου με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη και την Μικέλα Χαρτουλάρη ήταν κάτι παραπάνω από θαυμάσια.

Ο θάνατος του Ανταίου, ύστερα από εκφυλιστική ασθένεια, ήταν οδυνηρός και ήρθε πολύ νωρίς.